Ensemble Praeteritum é un conxunto instrumental creado polo violinista Pablo Suárez Calero en 2011. Un dos seus principais obxectivos é a busca da novidade na maneira de afrontar a música. Por medio de fortes contrastes dinámicos e expresivos, improvisacións, cadencias, recitativos, e unha busca constante de cores no son, o Ensemble interpreta a partitura creando unha beleza especial e persoal destinada puramente ao goce do público. Os integrantes do Ensemble Praeteritum estudiaron en España, Alemaña, Italia e Bélxica con mestres da altura de Nicolás Chumachenco, Ana Chumachenco, Salvatore Accardo, Igor Oistrakh, Tabea Zimmermann, Franco Gulli, Agustin Dumay, Jordi Savall, Igor Ozim, José Miguel Moreno, Manuel Barrueco, Esko Laine, Cuarteto Casals, Heime Müller, Diemut Poppen e Günter Pichler.

Dende 2023 converteuse tamén en formación de orquestra sinfónica sen a usual figura do director, tras unha longa e recoñecida traxectoria como conxunto de cámara.

 Pablo Suárez Calero nace en Madrid e estuda con Nicolás Chumachenco na Hochschule für Musik de Freiburg, con Salvatore Accardo na Accademia Walter Stauffer de Cremona e con Agustín Dumay en Bruxelas. Tiveron tamén unha grande influencia na súa formación: Gonçal Comellas, Víctor Martín, J. Ellermann, Franco Gulli e Igor Ozim.

Foi concertino invitado na Orchestre Philarmonique de Marseille, Orchestre National Bordeaux Aquitaine, Orquestra Sinfónica de Galicia, Orquestra de Cámara Reina Sofía, Helsinki Philharmonic Orchestra, Royal Danish Orchestra, Orquestra Sinfónica do Principado de Asturias, Trondheim Symphony Orchestra e Island Symphony Orchestra, Orquestra do Festival de Música da Palma, entre outras.

Colabora cos artistas e directores Maurizio Pollini, Bruno Giuranna, Jean Jacques-Kantorow, Lawrence Foster, Christophe Rousset, Lucas Macías ou Rossen Milanov, entre outros.

Notas

 A Obertura para un festival académico encontra a súa orixe en 1879, cando Johannes Brahms aceptou o título de Doutor en Filosofía outorgado pola Universidade de Breslau. Con motivo da recepción dunha carta na que se lle propoñía a realización dun agradecemento musical por parte da institución, o músico alemán compuxo esta obra durante unhas vacacións en 1880, sendo estreada en 1881 baixo a súa propia dirección.

A partitura combina unha perspectiva entre o solemne e o festivo, destacando a faceta máis xovial da vida de estudante mediante a introdución de cancións tradicionais do ámbito universitario, como Der Landesvater e Gaudeamus igitur. O seu compoñente de base humorística, e a súa exuberante orquestración, fan que esta creación sinfónica represente unha das súas máis interpretadas.

O Concerto para violín e orquestra de Ludwig van Beethoven configura unha creación paradigmática da literatura dedicada a este instrumento. A súa estrea produciuse en 1806 por parte do violinista destinatario, Franz Clement, pese a que non sería ata anos máis tarde cando o violinista Joseph Joachim contribuíu a consolidalo como parte do gran repertorio.

Esta obra, reflexo do estilo do seu autor, marcou un punto de inflexión nesta forma polas súas dimensións, a súa orquestración e a súa demandante parte solista, sendo un dos primeiros exemplos de consideración romántica pola súa estrutura e expresividade. Os seus movementos combinan un primeiro monumental dunha esixente escritura idiomática, un segundo de conmovedor lirismo e introspectiva afectividade e un terceiro dinámico, con carácter de danza, configurado a partir dun animado material temático de fundamento popular.

A Sinfonía número 1 de Johannes Brahms obtén a súa influencia no impacto que lle produciu na súa xuventude a escoita da Sinfonía número 9 de Beethoven en 1854, o que o animou a emprender unha creación sinfónica persoal de similares pretensións. Pese á súa iniciativa, esta primeira sinfonía da súa produción demoraríase durante máis de 20 anos con motivo da natureza autocrítica do compositor, o que fixo que non fose tampouco estreada ata 1876.

Nos seus catro movementos, o primeiro, de intenso dramatismo e intensidade, destaca polo seu desenvolvemento. O segundo, lírico e de apaixonado romanticismo, é sucedido por un terceiro caracterizado polo seu tratamento particular dun scherzo, de intimista dozura. Finalmente, o cuarto, esplendoroso na súa dimensión, destaca pola magnificencia do seu tema principal, elaborado cun exultante temperamento que conduce o discurso cara a unha triunfal conclusión.

Abelardo Martín Ruiz (2024)