Isabel Villanueva, viola
François Dumont, piano
Programa:
Rebecca Clarke (1886-1979) Sonata para viola e piano
Johannes Brahms (1833-1897) Sonata en mi bemol maior N.º 2 Op. 120
Dmitri Shostakóvich (1906 – 1975) Sonata para viola e piano Op. 147 (Op. Post)
Isabel Villanueva, viola
Os importantes recoñecementos recibidos avalan a súa fulgurante traxectoria e a súa desbordante enerxía e talento, Premio El Ojo Crítico da Música Clásica de RNE 2015 e Premio Cultura de Música Clásica 2019 que outorga a Comunidade de Madrid, entre outros, Isabel Villanueva é unha das violistas máis valoradas e completas da actualidade. O seu primeiro álbum Bohèmes en dúo xunto á pianista François Dumont recibe o premio ao Mellor Álbum de Música Clásica do Ano nos Premios MIN da Música Independente 2018, sendo a primeira vez que un álbum de viola recibe este galardón.
Debutou como solista aos 14 anos no Auditorio de Oviedo e aos 18 anos presentouse co Concerto para viola de Bartók xunto á Orquestra Sinfónica Radio Televisión Española. Actuou con orquestras como os Moscow Soloists, Orquestra Sinfónica Nacional de Estonia, Orquestra Sinfónica RTVE, Orquestra Sinfónica Estatal de Istambul, Real Filharmonía de Galicia, Orquestra Sinfónica de Castela e León, Orquestra Filharmónica de Jalisco, Orquestra Sinfónica Estatal Novaya Rossiya, Zagreb Soloists, Xove Orquestra Nacional de Perú, Orquestra Sinfónica de Colombia, Orquestra Sinfónica de Navarra, Orquestra Filharmónica de Málaga, Orquestra Filharmónica de Líbano, entre outras, baixo a batuta de mestres como Michel Plasson, Jacek Kaspszyk, Yaron Traub, Paul Daniel, Andres Mustonen, Christian Vásquez e Lior Shambadal.
Presentouse en importantes salas e festivais incluíndo a Sala Grande da Filharmónica de San Petersburgo, Wigmore Hall de Londres, Roudaki Hall en Teherán, Xinghai Concert Hall en Guangzhou, Slovenia Philharmonic Hall, Royal Court Theatre de Copenhagen, Gran Teatro Nacional de Lima, Auditorio León de Greiff de Bogotá, Estonia Concert Hall, Assembly Hall de Beirut, Rottweil Musikfestival, Auditorio Nacional de Música de Madrid, Palau de la Música Catalana, Sociedad Filarmónica de Bilbao ou o Festival de Santander.
Apaixonada da música de cámara, colabora con artistas da altura do Cuarteto Prazak, Alexander Sitkovetsky, Nikita Boriso-glebsky, Tedi Papavrami, Victor Julien-Laferrière, Leonard Elschenbroich, Rafael Aguirre, Iddo Bar-Shaï e François Dumont.
Isabel Villanueva é regularmente profesora invitada no Royal College of Music de Londres.
Comezou a súa formación musical en Pamplona, a súa cidade natal, e posteriormente en Londres, Siena e Xenebra cos profesores I. Sulyga, L. Power, N. Imai e Y. Bashmet. Foi galardoada en numerosos concursos de viola como Mravinsky Competition de San Petersburgo, Yuri Bashmet Competition de Moscova e Beethoven Competition na República Checa.
É Embaixadora Cultural da Fundación Prim’Enfance en Xenebra. En 2015 recibe recoñecemento de Marca España como ’embaixadora do talento español no mundo’.
François Dumont, piano
François Dumont, foi galardoado nos concursos internacionais máis destacados, como o Raíña Elisabeth en Bruxelas, Chopin de Varsovia, Internacional de Cleveland EUA, Clara Haskil en Suíza, Hamamatsu de Xapón, Top of the World de Noruega e o Piano Master de Montecarlo. Tamén foi nomeado para as Victoires de la Musique na categoría Solista Instrumental e recibiu o Premio Revelación da Crítica Musical Francesa.
Tocou como solista coa Orquestra de Cleveland, a Orquestra do Teatro Mariinsky, a Orquestra Filharmónica de Montecarlo, a Orquestra Filharmónica de Varsovia, a Orquestra Filharmónica de Cracovia, a Orquestra de Cámara de Lausana e a Tokyo Symphony.
Ofreceu concertos no Teatro de Châtelet, a Sala Gaveau, a Sala Pleyel, a Sala Cortot no Museo de Orsay e no Auditorio de Lyon, e participou regularmente en diversas emisións de France Musique. Recentemente tocou no Festival Radio-Francia de Montpellier, Festival Chopin en Bagatelle, Festival Chopin en Nohant, Festival Chopin and his Europe de Varsovia, Festival de Ljubljana en Eslovenia e o Kennedy Center de Washington.
A súa discografía como solista comprende a integral de Sonatas de Mozart con Anima Records, un disco sobre Chopin con Artalinna, ademais un dobre álbum contendo as probas do Concurso Chopin, publicadas polo Instituto Chopin de Varsovia. A súa integral da obra para piano de Ravel para Piano Classics recibiu un FFF de Télérama así como 5 estrelas de Diapasón.
Nacido en Lyon en 1985, graduouse no Conservatorio Superior Nacional de Música e Danza de París, na clase de Bruno Rigutto, perfeccionándose seguidamente na Academia Internacional de Piano do Lago de Como, con Leon Fleisher, Murray Perahia, Menahem Pressler, Dimitri Bashkirov e Andreas Staier.
Rebecca Clarke
Foi unha compositora e violista de orixe inglesa e prestixio internacional. No campo da composición musical é considerada unha das personalidades máis importantes do período de entreguerras, así como a compositora británica máis distinguida da súa xeración. As súas obras foron recoñecidas pola súa grande habilidade compositiva, así como por ser unha grandísima violista. Relacionouse coas personalidades musicais máis importantes a nivel internacional do momento e gañou o respecto destas pola valía dos seus traballos e a súa grande humildade. Así mesmo, foi clave o feito de ser a primeira muller aceptada como estudante de composición no Royal College of Music de Londres, especialidade ata o momento dirixida exclusivamente a homes; ou ser a primeira muller aceptada e, o que é máis importante, remunerada, na Orquestra Sinfónica de Londres.
Como violista realizaría numerosas xiras tocando música de cámara pola India, Singapur, Indonesia, China, Birmania, Xapón, Hawai, EUA ou Inglaterra, entre outros. Durante a Primeira Guerra Mundial, mudouse aos EUA onde traballou tocando en agrupacións de música de cámara, así como dando recitais de viola onde interpretaba obras compostas por ela mesma, aínda que baixo o pseudónimo de Anthony Trent, debido á imposibilidade de tocar só obras de mulleres. Durante toda a súa carreira tivo que afrontar continuas críticas de discriminación de xénero. Conta no seu diario que as obras do “Sr. Trent” recibían moita máis atención que as que estaban ao seu nome, a pesar de que moitas veces non eran tan boas como os traballos que levaban o seu nome.
Obtivo o seu primeiro éxito real en 1919 cando participou coa súa Sonata para viola no Festival Internacional de Música de Cámara de Berkshire. Obtivo o primeiro premio, pero cando o xurado se decatou de que era una muller, cambiou o veredicto producindo un empate e atando o seu premio ao doutro gran coñecido compositor, Ernest Bloch. A remuneración económica do premio foi para o compositor e para ela deixaron a parte de “prestixio”.
Aínda que algunhas das súas obras se publicarían durante a súa vida, non foi así na súa meirande parte, ou só se publicaron recentemente. O interese no seu traballo reviviu cando chegou aos noventa anos.